Een ontmoeting met violiste Vilde Frang
‘Vannacht had ik het gevoel dat er geesten waren’, zegt Vilde Frang schuin omhoogkijkend in de richting van waar haar kamer moet zijn. ‘Dit is zo’n enorm en oud hotel… Ik heb het niet zelf uitgekozen, dat heeft Nicolas gedaan.’ Ze doelt op haar levensgezel de cellist Nicolas Altstaedt. Een paar minuten voordat zij de lift uitkwam voor dit interview, zag ik hem door de lobby snellen. Mobiel aan zijn oor, witte cellokoffer op zijn rug. Het stel is samen in Nederland voor drie concerten. Eergisteren Amsterdam, gisteren den Haag, morgen Nijmegen. Vanmorgen vertelt zij in de lobby van het statige gebouw aan de Oudezijds Voorburgwal over pannenkoeken eten bij Mitsuko Uchida, overweldigd worden door Beethoven, en het typisch Noorse hygge, iets dat ze ook in Nederland ervaart. Een frêle verschijning, diep mosgroene ogen, het lange haar in een eenvoudige staart. ‘Rooibosthee dan?’ zegt ze bijna verlegen, als de ober haar ietwat bevreemd aankijkt wanneer ze aanvankelijk alleen ‘heet water’ bestelt.
Geen sterallures
Vilde Frang (31) staat op alle grote podia van de wereld.Al op haar twaalfde werd haar internationale carrière gelanceerd toen Mariss Jansons haar uitnodigde solo te spelen met de Oslo Philharmonic. Maar ze heeft geen sterallures. Ze gaat haar eigen weg. Dat zie je al aan de werken die ze kiest voor haar cd’s. ‘Bartók, Korngold, Britten… Mijn platenmaatschappij wordt weleens radeloos als ik vertel wat ik nu weer wil opnemen. Hoe krijgen we dat nou onder de kerstboom, zeggen ze dan.’ En aan de foto’s op de cd-covers zie je het ook. Een simpele zwart-witfoto siert haar laatste. Blootsvoets, zonder make-up, in kleermakerszit. Het gaat haar om de muziek. Het communiceren, het delen. ‘Als je helemaal ín de muziek bent, krijg je de luisteraars ook mee. En dat gevoel is voor mij nog geweldiger dan voor het publiek.’
Na haar vioolstudie bij Kolja Blacher in Hamburg (‘streng en veeleisend’) en bij Ana Chumachenko aan de Kronberg Academy (‘aardig en bemoedigend’) ging ze naar Londen om te studeren bij Mitsuko Uchida. ‘Inderdaad, de pianiste. Uren was ik in haar studio. We bespraken muziek, ze liet mij boeken zien, én ze bakte pannenkoeken voor mij. Als ze eenmaal begon te spelen, hield ze niet meer op. Ik luisterde en absorbeerde alles. Ook speelden we veel samen. Allerlei kamermuziek, en het vioolconcert van Beethoven. Haar lessen waren zó bijzonder.’
Elke uitvoering is het weer de eerste keer
‘Tja, Beethoven, daar was ik altijd een beetje bang voor’, zegt Vilde Frang over het vioolconcert dat ze in november in Eindhoven zal spelen. ‘Ik had het op zo’n hoog voetstuk gezet. Te veel respect voor de muziek maakt het moeilijk. Ik was bang om het kapot te maken. Het is zo’n dunne lijn tussen alleen de muziek willen laten spreken, en je eigen stempel willen vinden. Inmiddels voel ik me vrijer. Maar ik ben helaas geen robot. De ene keer gaat het vanzelf, de andere denk ik: wát heb ik verkeerd gedaan… Elke uitvoering is het weer de eerste keer.’ Lievelingsfragmenten heeft ze niet in dit vioolconcert. ‘Nee, ik zou nooit kunnen kiezen. Het is een aaneenschakeling van hoogtepunten. En telkens ontdek ik weer iets nieuws. Als het orkest die lange, grandioze inleiding speelt, ben ik elke keer weer verrast. Overweldigd door de muziek!’ In Muziekgebouw Eindhoven heeft ze nog niet eerder gespeeld. Maar Nicolas was er artist in residence en ze heeft wel foto’s gezien. ‘Het moet er fantastisch zijn. De grote zaal doet mij denken aan de zaal in Berlijn. Jullie zijn very lucky. Nederland heeft zoveel geweldige zalen!’ Vilde Frang woont al jaren met Nicolas in Berlijn. Ze heeft de uitdaging van die wereldstad nodig. ‘Ik hou van Duitsland, maar toch voelt Noorwegen nog steeds als thuis. Het ligt dichtbij mijn hart. Het heeft iets dat Duitsland niet heeft. Hygge… Gezelligheid. Die ervaar ik ook hier in Nederland. Ik voel het als ik door de stad loop. Het hangt in de lucht. Een bepaalde charme, een sfeer!’
